ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ & ΤΟ ΔΑΣΟΣ
Στα μέσα του Σεπτέμβρη, που θα τον έλεγες και καθυστερημένο Αύγουστο, κινητοποιήθηκε μια Υπηρεσία που καθήκον της είχε την προστασία της δημόσιας περιουσίας.
Αυτή είχε συγκροτήσει μια καταδρομική ομάδα από μηχανικούς και εφοριακούς που κατέφθασε στη μικρή παραλιακή πόλη να ελέγξει αυτούς που αυθαίρετα καταπατούσαν τον αιγιαλό.
Και να που μόλις έφτασαν, το άγρυπνο μάτι τους έπεσε σ’ ένα περίπτερο 20 τετραγωνικών, με μπετόν και σκαλιά στην είσοδό του. Κι αυτό ήταν μέσα στον αιγιαλό!
Αμέσως το φωτογράφησαν, το αποτύπωσαν και κάλεσαν ιδιοκτήτη & ενοικιαστή να δώσουν εξηγήσεις. Κι επειδή μάλλον οι εξηγήσεις δεν τους άρεσαν διέταξαν την κατεδάφισή του μέσα σε 30 ημέρες.
Και πολύ καλά έκαναν!
Όμως οι «άτυχοι» δεν μπόρεσαν να δουν πίσω από το αμαρτωλό περίπτερο ένα τεράστιο μαγαζί, μέσα στον αιγιαλό κι αυτό, που είχε κλείσει τις βεράντες του, είχε ρίξει μπετά πάνω στην άμμο (για να μη λερώνουν τα γοβάκια τους οι πελάτισσές του), είχε καταλάβει έναν προβλήτα (που τα παλιά τα χρόνια άραζαν οι βαρκούλες και οι ψαράδες) και τον είχε σκεπάσει και κλείσει γύρω – γύρω (για να μην ενοχλούνται από τον άνεμο οι περιώνυμοι πελάτες του).
Και δεν το είδαν γιατί πίσω από το περίπτερο (που το είδαν) υπήρχε ένα μεγάλο και ψηλό δέντρο (απ’ αυτά που είχαν γλυτώσει από τις περιποιήσεις ενός “οικολόγου”, ο οποίος όλα τα υπόλοιπα τα είχε φροντίσει ποτίζοντάς τα με δηλητήρια ενώ ο Άρχοντας του Λιμανιού τα είχε κλαδέψει σχεδόν μέχρι τη ρίζα).
Από το μικρή αυτή ιστορία βγαίνουν τα εξής διδάγματα:
Α. Το Δημόσιο δουλεύει και η δημόσια περιουσία φυλάσσεται επαρκώς.
Β. Τα δέντρα δεν είναι πάντα χρήσιμα. Πολλές φορές κρύβουν το δάσος. Και στο δάσος, όπως είναι παγκοίνως γνωστό, κρύβεται ο κακός ο δράκος.
ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΡΡΑ