| Θάλαττα, θάλαττα! Κάπως έτσι οι πολίτες της όμορφης παραλιακής πόλης μας αναφωνούν τις τελευταίες ημέρες, αφού μετά από χρόνια που τη θάλασσά τους έκρυβαν παλούκια σκιάστρων, μπαρ, ταβέρνες και λοιπές κατασκευές των περιώνυμων επαγγελματιών (που απολάμβαναν τη θαλπωρή της ανοχής –τουλάχιστον- των Αρχόντων) αντικρίζουν επιτέλους σιγά-σιγά το δυναμικό γαλάζιο. Και μαζεύονται σε ομάδες αναφωνώντας: θάλαττα, θάλαττα! Βέβαια αυτοί οι πολίτες ούτε μύριοι είναι ούτε έχουν στρατηγούς και λοχαγούς. Μια ομάδα ρομαντικών (αλλά και επίμονων και δυναμικών) πολιτών είναι που σφόδρα επιθυμούν τη διατήρηση του φυσικού περιβάλλοντος και την καταπολέμηση κάθε ασυδοσίας που το καταστρέφει. Έγινε όμως κάποιο θαύμα για να αρχίσει να ξηλώνεται η αυθαιρεσία; Μήπως άλλαξαν μυαλά οι Άρχοντες και κατάλαβαν ότι ο πλούτος της πόλης τους είναι η ελεύθερη θάλασσα, το καθαρό περιβάλλον; Μπα! Αναγκάστηκαν να το κάνουν. Τους ανάγκασαν οι Άρχοντες της Δικαιοσύνης, που από ευτυχή συγκυρία έδωσαν βάση στις καταγγελίες των πολιτών και έφεραν κατηγορούμενους ενώπιόν τους και τον Άρχοντα της Πόλης και τον Άρχοντα του Λιμανιού (μαζί με το βοηθό του) και τα μέλη του Συμβουλίου των σοφών και τις δεσποσύνες της Υπηρεσίας «προστασίας» της δημόσιας περιουσίας. Και ξαφνικά άρχισαν να τρέχουν για δικηγόρους και μάρτυρες, γιατί Δικαιοσύνη είναι αυτή – τυφλή και αχάριστη- και ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να αποφασίσει. Κι αν αποφασίσει «ένοχοι» οι Άρχοντες πρέπει να παραδώσουν τη θέση τους και άλλοι να αναλάβουν να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους. Έτσι, παραμονές του δικαστηρίου, βροχή έπεσαν τα πρωτόκολλα κατεδάφισης για κάθε αυθαίρετο στην παραλία και τον αιγιαλό, βροχή τα πρόστιμα, απανωτές συνεδριάσεις για να βρεθεί ο τρόπος επιβολής της νομιμότητας στο λιμάνι και την παράκτια ζώνη. Κάτι πήρε και τ’ αυτί μας για υπηρεσιακές αλλαγές αυτών που πρώτο καθήκον τους είχαν την προστασία του περιβάλλοντος της χερσαίας ζώνης λιμένα αλλά μάλλον φήμες είναι … Είδωμεν! Τελειώνοντας να σημειώσω ότι το κείμενο αυτό δεν είναι παραμύθι και δεν έχει Δράκο. ΣΣ (1): Η κραυγή αυτή είναι η ιστορική φράση που ήχησε ως ανακουφιστική ανάσα της λήξης των δεινών που δοκίμασαν οι Μύριοι Έλληνες κατά την επιστροφή τους από την αχανή Ασία στην Ελλάδα. Επεί δε πάντες αφίκοντο επί το άκρον τού όρους, ενταύθα περιέβαλλον αλλήλους και στρατηγούς και λοχαγούς δακρύοντες, δηλαδή «Και σαν έφτασαν όλοι στην κορυφή αυτού του βουνού τότε στρατιώτες, στρατηγοί και λοχαγοί, πέφτοντας ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, γέμιζαν όλοι από δάκρυα συγκίνησης!» ΣΣ (2): Από το γνωστό τραγουδάκι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου «Ο μαύρος γάτος», σε μουσική και στίχους του Θανάση Παπακωνσταντίνου https://www.youtube.com/watch?v=L76O9-oNPZA ΚΑΡΡΑ ΕΙΡΗΝΗ Μέλος της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ |
