Ο Άρχοντας του Λιμανιού είχε βρει τον μπελά του με μια ομαδούλα ελάχιστων μικρόψυχων υπηκόων του. Αυτοί, αντί να είναι ευγνώμονες για τις προσπάθειες του Άρχοντα και επειδή βαριόντουσαν αφόρητα, αφού ούτε να κυκλοφορούν στους δρόμους μπορούσαν (δεν υπήρχαν δρόμοι) ούτε μπάνια να κάνουν (αφού τη θάλασσα την έβλεπαν με το κιάλι ανάμεσα σε παρκαρισμένες άμαξες των εξεχόντων φίλων του Άρχοντα) και δεν πήγαιναν (οι αχάριστοι) στα λαϊκά πανηγύρια που διοργάνωνε ο Άρχοντας της Πόλης για να τους αποκοιμίζει, έγραφαν συνεχώς μηνύματα σε πήλινες πλάκες και τα έστελναν σε Δικαστές, Άρχοντες πιο μεγάλους από το δικό τους, στους επιφορτισμένους να τηρούν το Νόμο και την Τάξη. Το περίεργο ήταν πως έβρισκαν ανταπόκριση! Γιατί και οι υπάλληλοι του Κράτους αλλά και οι Δικαστές δεν ήξεραν πόσο λίγοι ήταν οι υπήκοοι αλλά και πόσο μικρόψυχοι. Κι αντί να τους περιφρονήσουν και να σπάσουν τις πλάκες που τους έστελναν, αυτοί τους έπαιρναν στα σοβαρά. Έτσι, για παράδειγμα, το δεύτερο μήνα του Φθινοπώρου, κάλεσαν τον Άρχοντα της Πόλης να δικαστεί ενώπιόν τους – αν είναι δυνατόν! Επίσης κάλεσαν τον Άρχοντα του Λιμανιού να ασχοληθεί με τις παρανομίες που διαπιστώθηκαν στα χάνια που βρίσκονταν στο λιμάνι – αν είναι δυνατόν! Δέκα διαφορετικές υπηρεσίες ασχολούνταν με την παράνομη καλύβα πάνω στο κύμα που ο Άρχοντας του Λιμανιού, μαζί με τον αρχιμηχανικό του ήθελαν να την μετατρέψουν σε χάνι των ευγενών και των ολίγων και δεν τον άφηναν να προχωρήσει – αν είναι δυνατόν! Συσκέψεις έγιναν στα ιδιαίτερα διαμερίσματα του Άρχοντα της Πόλης αλλά Διέξοδος δεν βρέθηκε. Λύσεις όπως «να τους δέσουμε πέτρες στα πόδια και να τους ρίξουμε στο Λιμάνι» απορρίφθηκαν ως ακραίες (προς το παρόν). Κι αυτοί οι μικρόψυχοι έπαιρναν θάρρος και συνέχιζαν… Σ.Σ.: Κάποιοι φίλοι εντόπισαν πως το πρώτο παραμύθι δεν είχε τελικά δράκο. Με πρώτη ματιά ούτε και το δεύτερο. Μη σας ξεγελάνε: Δράκος υπάρχει. Κι αν δεν πάψουμε να είμαστε υπήκοοι θα εμφανιστεί μπροστά μας, να είστε βέβαιοι! ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΡΡΑ |